Prośba o deszcz – emocjonujący dramat z elementami surrealizmu i komedii!

“Prośba o deszcz” (1991), film w reżyserii Henryka Sawczyńskiego, to niezwykła opowieść o ludzkim pragnieniu, nadziei i desperacji.

Akcja filmu rozgrywa się w suchej, zapomnianej przez Boga wsi na południu Polski. Mieszkańcy zmagają się z ciągłą suszą, która niszczy ich pola i pozbawia moyens do życia. W obliczu katastrofy, postanawiają odprawić dziwne rytuały i wskrzesi się dawno zapomniane zwyczaje, aby przekonać niebo do zesłania deszczu.

Wśród nich jest Jopek (znany z filmów “Kobieta samotna”, “Opium w rosole”), rolnik z duszą artysty, który tworzy swoje dzieła ze znalezionych materiałów.

Jego wujek, grany przez Andrzeja Sewerynd, to typowy wiejski mądrala, który zna wszystkie lokalne legendy i przesądy. Maria (Anna Dymna), młoda kobieta z miasta, przybywa do wsi, aby pomóc Jopekowi w jego twórczości.

Sawczyński mistrzowsko łączy elementy dramatu, surrealizmu i komedii. Scenariusz autorstwaitself Stanisława Dygat, jest pełen symbolicznych scen i metaforycznych obrazów. Susza staje się alegorią ludzkiego cierpienia, a rytuały odprawiane przez mieszkańców wsi symbolizują bezradność wobec sił natury.

“Prośba o deszcz” to film, który nie daje prostych odpowiedzi. Zamiast tego, prowokuje do refleksji nad sensem życia, relacją człowieka z naturą i znaczeniem tradycji w dzisiejszym świecie.

Film zachwyca również swoimi zdjęciami. Operator Andrzej Jaroszewski uwiecznił piękno suchej polskiej wsi w sposób fascynujący. Muzyka Grzegorza Ciechowskiego nadaje filmowi atmosferę melancholii i nadziei.

“Prośba o deszcz” - czy to klasyka polskiego kina?

“Prośba o deszcz” doczekała się wielu nagród i wyróżnień, w tym nominacji do Złotego Lwa na Festiwalu Filmowym w Gdyni. Jest to film, który na przestrzeni lat zyskał status kultowego, a jego obrazy na długo zapadają w pamięć widza.

Elementy surrealistyczne w filmie są subtelne, ale dodają mu głębi i oryginalności. Scena, w której Jopek tańczy ze swoimi rzeźbami stworzonymi z wyschniętych gałęzi i kamieni, jest przykładem tego, jak Sawczyński łączy elementy rzeczywistości z wyobrażeniami bohatera.

Humor w filmie jest delikatny i wynika raczej z sytuacji niż z dialogów. Oglądanie Jopeka próbującego wskrzesić deszcz za pomocą dziwnych rytuałów budzi uśmiech na twarzy widza.

“Prośba o deszcz” to nie tylko film, który bawi i wzrusza, ale również prowokacyjny obraz polskiej wsi na początku lat 90., gdzie tradycja spotyka się z nowoczesnością, a ludzie szukają swojego miejsca w zmieniającym się świecie.